Napoléon Ier

Napoléon Bonaparte (né le 15 août 1769 à Ajaccio, en Corse ; mort le 5 mai 1821 sur l'île Sainte-Hélène) fut général, Premier consul, puis empereur des Français. Il fut un conquérant de l'Europe continentale.
Objet dès son vivant d'une légende noire comme d'une légende dorée, il a acquis une notoriété aujourd'hui universelle pour son génie militaire et politique, mais aussi pour son régime autoritaire, et pour ses incessantes campagnes coûteuses en vies humaines, soldées par de lourdes défaites finales en Espagne, en Russie et à Waterloo, et par sa mort en exil à Sainte-Hélène sous la garde des Anglais.
Il dirige la France à partir de la fin de l’année 1799 ; il est d'abord Premier Consul du 10 novembre 1799 au 18 mai 1804 puis Empereur des Français, sous le nom de Napoléon Ier, du 18 mai 1804 au 11 avril 1814, puis du 20 mars au 22 juin 1815. Il réorganise et réforme durablement l'État et la société. Il porte le territoire français à son extension maximale avec près de 130 départements, transformant Rome, Hambourg ou Amsterdam en chefs-lieux de départements français. Il est aussi président de la République italienne de 1802 à 1805, puis roi d’Italie du 17 mars 1805 au 11 avril 1814, mais encore médiateur de la Confédération suisse de 1803 à 1813 et protecteur de la Confédération du Rhin de 1806 à 1813. Il conquiert et gouverne la majeure partie de l’Europe continentale et place les membres de sa famille sur les trônes de plusieurs royaumes européens : Joseph sur celui de Naples puis d'Espagne, Jérôme sur celui de Westphalie, Louis sur celui de Hollande et son beau-frère Joachim Murat à Naples. Il crée aussi un grand-duché de Varsovie, sans oser restaurer formellement l'indépendance polonaise, et soumet à son influence des puissances vaincues telles que la Prusse et l'Autriche.
Napoléon tente de mettre un terme à son profit à la série de guerres que mènent les monarchies européennes contre la France depuis 1792. Il conduit les hommes de la Grande Armée, dont ses fidèles « grognards », du Nil et de l'Andalousie jusqu'à la ville de Moscou. Comme le note l'historien britannique Eric Hobsbawm, aucune armée n'était allée aussi loin depuis les Vikings ou les Mongols et aussi de soumettre autant de grandes puissances de l'époque. Malgré de nombreuses victoires initiales face aux diverses coalitions montées et financées par la Grande-Bretagne (devenue le Royaume-Uni en 1801), l’épopée impériale prend fin en 1815 avec la défaite de Waterloo.
Peu d'hommes ont suscité autant de passions contradictoires que Napoléon Bonaparte. Selon les mots de l’historien Steven Englund : « le ton (…) qui convient le mieux pour parler de Napoléon serait (…) une admiration frisant l’étonnement et une désapprobation constante frisant la tristesse. »
Toute une tradition romantique fait précocement de Napoléon l'archétype du grand homme appelé à bouleverser le monde. Élie Faure, dans son ouvrage Napoléon, qui a inspiré Abel Gance, le compare à un « prophète des temps modernes ». D'autres auteurs, tel Victor Hugo, font du vaincu de Sainte-Hélène le « Prométhée moderne ». L'ombre de « Napoléon le Grand » plane sur de nombreux ouvrages de Balzac, Stendhal, Musset, mais aussi de Dostoïevski, de Tolstoï et de bien d'autres encore.

Naissance de Napoléon
Le Blason de la famille Bonaparte (avant Napoléon Ier).
Portrait de Charles Bonaparte, père de Napoléon.
Napoléon Bonaparte naît à Ajaccio, en Corse, le 15 août 1769, un an après le traité de Versailles par lequel Gênes cède l'île à la France. Il a pour nom de baptême Napoleone di Buonaparte (acte du 21 juillet 1771, mais sur son acte de mariage avec Joséphine de Beauharnais, il signa Napoleone Buonaparte). Issu d’une famille faisant partie de la noblesse de robe italo-corse dont la présence sur l'île est attestée depuis le XVIe siècle (Maison Bonaparte d’origine toscane[réf. nécessaire]), il est le quatrième enfant (second des enfants survivants) de Carlo Maria Buonaparte, avocat au Conseil supérieur de l'île, et de Maria Letizia Ramolino. Son prénom, Napoleone (ou Nabulione selon la graphie corse lui est donné en mémoire d'un oncle mort à Corte en 1767

อันตรายจากบุหรี่

สูบบุหรี่เป็นอันตรายร้ายแรงต่อสุขภาพ เพราะในบุหรี่ประกอบไปด้วยสารพิษต่าง ๆ มากมายหลายชนิด และมีผลต่อสุขภาพทั้งโดยทางตรงและทางอ้อม สารพิษที่มีอันตรายร้ายแรงต่อร่างกายมีอยู่ 3 กลุ่มด้วยกันคือ กลุ่มแรกได้แก่ ทาร์หรือน้ำมันดิน ที่เราเห็นเป็นคราบบุหรี่นั่นเอง กลุ่มนี้จะเป็นกลุ่มของไฮโดรคาร์บอนที่รวมตัวกันเป็นสารที่มีความเหนียวติดอยู่กับเนื้อปอด มีคุณสมบัติเป็นสารก่อมะเร็งกลุ่มที่สองเป็นนิโคติน มีผลทำให้เสพติดได้ มีฤทธิ์ต่อสมองและระบบประสาทส่วนกลาง มีผลต่อระบบทางเดินอาหาร ระบบหัวใจและการไหลเวียนของโลหิต ส่วนกลุ่มที่สามเป็นก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ ซึ่งขัดขวางการรับออกซิเจนของเม็ดเลือดแดง และทำให้ไขมันพอกพูนตามผนังเส้นเลือดมากขึ้น
จะเห็นได้ว่าบุหรี่มีผลต่อร่างกายในทางไม่ดีเกือบทุกระบบ ดังนั้นคำเตือนที่พิมพ์บนซองบุหรี่ที่ขายในประเทศไทยขณะนี้มี 10 ประโยค ซึ่งเป็นข้อสรุปดังนี้คือ
การสูบบุหรี่ทำให้เกิดมะเร็งปอด
การสูบบุหรี่ทำให้เกิดโรคหัวใจ
การสูบบุหรี่ทำให้เกิดโรคถุงลมโป่งพอง
การสูบบุหรี่ทำให้หลอดเลือดสมองแตกหรืออุดตัน
การสูบบุหรี่เป็นการตายผ่อนส่ง
การสูบบุหรี่เป็นการติดสิ่งเสพติด
ควันบุหรี่เป็นอันตรายต่อผู้ใกล้ชิด
การเลิกบุหรี่ลดความเสี่ยงของการเกิดโรคร้าย
ควันบุหรี่เป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์
การเลิกสูบบุหรี่ทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น
คำเตือนเหล่านี้เป็นคำเตือนมาตรฐานที่ใช้กันทั่วโลก และมีหลักฐานในการเกิดโรคต่าง ๆ ชัดเจน โปรดช่วยกันในการทำให้ปริมาณการสูบบุหรี่ลดน้อยลง ร่างกายของมนุษย์เราทุก ๆ คน ก็จะดีขึ้นไปพร้อม ๆ กัน เพราะควันพิษจากการสูบบุหรี่ในทุกหนทุกแห่งลดน้อยลง

โปรดระลึกเสมอว่า "ไม่เริ่ม ไม่ต้องเลิก" ท่านต้องจำ 5 คำนี้ให้ดี และกรุณาเผยแพร่คำกล่าวที่ว่า "ไม่เริ่ม ไม่ต้องเลิก" หัวใจของการลด ละ เลิก อบายมุขและสิ่งไม่ดีงามทั้งหลายทั้งปวงให้แพร่หลาย ในทุกกลุ่มคน เพื่อเป็นเครื่องเตือนสติได้เป็นอย่างดีตลอดเวลา

กินอย่างไรให้ได้ประโยชน์แบบเต็มๆ

ผักและผลไม้นานาชนิดที่วางขายกันอยู่ตามท้องตลาดนั้น ล้วนมีคุณประโยชน์มากมายที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง แต่หลายคนอาจมองข้ามไป หรือมีวิธีการรับประทานที่ไม่ถูกวิธี จึงทำให้ไม่ได้คุณประโยชน์ที่ซ่อนอยู่แบบเต็ม วันนี้ “ไทยรัฐออนไลน์” มีข้อแนะนำสำหรับการรับประทานอาหารให้ได้ประโยชน์
เริ่มจาก “ผักคะน้า” ซึ่งเป็นผักหาง่ายในท้องตลาด ที่สำคัญคะน้าเป็นผักที่อุดมไปด้วยวิตามินซี วิตามินอี แคโรทีนอยด์ และโฟเลต นอกจากนี้ยังมีสาร “ลูทีน” ซึ่งเป็นสารสำคัญที่พบในเลนส์ตา จากงานวิจัยพบว่า การกินอาหารหรือพืชผักที่มีสารลูทีนสูง เช่น คะน้า จะช่วยลดโอกาสเสี่ยงของการเกิดโรคต้อกระจกลงได้ถึง 20% เมื่อเทียบกับคนที่ไม่กิน 

นอกจากนี้การกินคะน้าเป็นประจำ ยังช่วยลดอัตราการเกิดมะเร็งลำไส้ใหญ่ กระเพาะอาหาร ปอด และเต้านม

ต่อด้วย “เห็ด” ซึ่งมีคุณสมบัติในการป้องกันกระดูกพรุน คนส่วนใหญ่ทราบดีว่าหากขาดวิตามินดีและแคลเซียม จะทำให้กระดูกไม่แข็งแรง ยิ่งอยู่ในวัยสูงอายุ ก็จะยิ่งเพิ่มอัตราความเสี่ยงในการเป็นโรคกระดูกพรุนได้ ล่าสุดนักวิจัยพบว่า การกินอาหารที่มีธาตุทองแดงเป็นประจำ จะช่วยเพิ่มความหนาแน่นของกระดูกได้ และการขาดธาตุทองแดงแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้อาการกระดูกพรุนแย่ลงไปอีก ดังนั้นการกินอาหารที่มีธาตุทองแดงมาก เช่น เห็ด ปู กุ้งมังกร หอยนางรม ลูกพรุน ปลาซาร์ดีน จึงช่วยป้องกันโรคกระดูกพรุน และทำให้กระดูกแข็งแรงขึ้น
“แอ็ปเปิ้ล” การกินแอปเปิ้ลช่วยให้ปอดแข็งแรง ไม่ว่าจะกินแอปเปิ้ลเขียวหรือแดงก็ตาม เพราะในผลแอปเปิ้ลมีสารต้านอนุมูลอิสระที่ชื่อ “เคอร์ซีทิน” สารตัวนี้จะช่วยลดความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งปอดอย่างได้ผล นอกจากนี้ยังช่วยป้องกันโรคหลอดเลือดสมองอีกด้วย 

วิธีการกินแอปเปิ้ลให้ได้สารเคอร์ซีทีนมากที่สุดก็คือ ต้องกินผลสดทั้งเปลือก ซึ่งจะให้ได้รับสาร “เพกทิน” จากเปลือกแอปเปิ้ลเพิ่มขึ้นด้วย สารเพกทินมีคุณสมบัติช่วยลดคอเลสเตอรอลในร่างกาย
ปิดท้ายด้วย “องุ่น” ใครที่อยากเป็นหนุ่มเป็นสาวสองพันปี เรามีวิธีการชะลอความชราด้วยการกินผลไม้ที่หาง่ายๆ เช่น องุ่น และต้องเคี้ยวเมล็ดองุ่นด้วย เพราะในเมล็ดองุ่นมีสาร “โอพีซี” (oligomeric proanthocyanidin) ซึ่งเป็นสารต้านอนุมูลอิสระ ที่มีประสิทธิภาพสูงกว่าวิตามินซีถึง 20 เท่า และสูงกว่าวิตามินอีถึง 50 เท่า
องุ่นจึงเป็นผลไม้ที่ช่วยรักษาสุขภาพจากภายใน ช่วยฟื้นฟูและบำรุงผิวพรรณให้ดูอ่อนกว่าวัย ช่วยชะลอความชรา และเป็นสารต้านมะเร็งที่มีประสิทธิภาพสูง นอกจากนี้ ยังช่วยป้องกันโรคหัวใจ และโรคที่เกี่ยวกับจอประสาทตา

ความสำเร็จอยู่แค่เอื้อม

” ใครก็ตามที่ไม่มีเป้าหมายและแรงจูงใจในชีวิตมากเพียงพอ แค่จะเอื้อมไปเด็ดใบไม้สักใบ หรือเก็บก้อนหินสักก้อนก็คงทำได้ยาก แต่…ใครก็ตามที่มีเป้าหมายที่ท้าทายและมีแรงจูงใจที่มากพอ ต่อให้ปีนเขาสูงหรือข้ามทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลสักเพียงใด ความสำเร็จก็คงอยู่ไม่ไกลนัก”
การที่จะทำให้เรามีชีวิตที่ประสบแต่ความสำเร็จ มีเทคนิคและหาวิธีการคิด

เริ่มตั้งเป้าหมายชีวิตจากเรื่องเล็กๆ

เพราะเป้าหมายเล็กๆ น้อยๆ มักจะมีโอกาสสำเร็จได้ง่ายกว่า เมื่อเรามีความสำเร็จเกิดขึ้นตลอดเวลา ทุกเมื่อเชื่อวัน เราก็จะมีความมั่นใจในตัวเองมากยิ่งขึ้น การตั้งเป้าหมายเรื่องเล็กๆ เปรียบเสมือนเรากำลังหาเช้ากินค่ำ เพราะจิตใจของเราได้บริโภคความสำเร็จทุกวัน

เลิกมองเป้าหมายสุดท้าย แต่หันมาตั้งเป้าหมายที่กิจกรรมที่จะต้องทำแทน

การตั้งเป้าหมายสุดท้ายบางครั้งอาจจะทำให้เราท้อแท้เสียก่อน โดยเฉพาะตอนที่เริ่มลงมือทำ เช่น เราตั้งเป้าหมายว่าจะวิ่งรอบสนามฟุตบอล 5 รอบ พอวิ่งไปได้สัก 50 เมตร เราก็รู้สึกว่าเหลืออีกตั้งไกล ให้ตั้งเป้าหมายเสียใหม่ว่าเราจะวิ่งทีละ 3 ก้าว สมาธิของเราก็จะถูกดึงมาที่การนับก้าว นับ 1, 2, 3 ไปเรื่อยๆ ซึ่งวิธีนี้จะช่วยลดความกังวลกับเป้าหมายสุดท้ายลงได้ และเรารู้สึกว่าเราประสบความสำเร็จในการนับก้าวเพียง 3 ก้าวอยู่ตลอดเวลา และถ้ารับการประสบความสำเร็จในการนับก้าวเพียง 3 ก้าวตลอดระยะทางของการวิ่งรอบสนามฟุตบอล 5 รอบ รับรองได้ว่าเป้าหมายใหญ่หรือเป้าหมายสุดท้ายที่เราตั้งไว้ก็ประสบความ สำเร็จโดยอัตโนมัติ
ถ้าเราทำแล้วแต่ไม่ได้ผลดังที่คาดหวัง ก็ให้คิดว่าสำเร็จในการที่ได้ทำ ก็ให้คิดเสียว่าอย่างน้อยๆ เราก็มีความสำเร็จที่ได้ทำสิ่งนั้น ดีกว่าคนอีกหลายคนที่ยังไม่ทำในสิ่งที่เราได้ และที่สำคัญคือเราจะได้มีโอกาสไปทำสิ่งอื่นในชีวิตที่เรายังไม่ได้ทำอีกตั้ง มากมาย หรือเราอาจจะคิดใหม่ว่าถ้าทำแล้วไม่ได้ผล แสดงว่าโอกาสแห่งความสำเร็จยังรอเราอยู่ ยิ่งเราทำแล้วไม่สำเร็จมากเท่าไร ก็แสดงให้เห็นว่าหนทางสู่ความสำเร็จก็จะมีมากขึ้น เหมือนคนเดินหลงทางมามากเท่าไร โอกาสที่จะไปถูกทางก็ย่อมมีมากขึ้นเท่านั้น เพราะโอกาสลองผิดเริ่มน้อยลงๆ ไปเรื่อยๆ

ถ้าผลที่ได้รับต่ำกว่าเป้าหมายที่เราตั้งไว้ ให้คิดว่าเราประสบความสำเร็จระดับหนึ่งแล้ว

ขอให้คิดว่าถ้าเราบรรลุเป้าหมายตั้งแต่ครั้งแรก เราจะได้ความสำเร็จเพียงครั้งเดียวเท่านั้น และให้คิดว่าผลที่ได้ในครั้งแรกนั้นเป็นความสำเร็จระดับหนึ่งแล้ว คิดต่อไปอีกว่าเป้าหมายที่เหลืออยู่จะสร้างโอกาสให้เราประสบความสำเร็จได้ อีกครั้งหนึ่ง ถ้ายังทำแล้วยังไม่ถึงเป้าหมายที่กำหนดไว้อีกก็ให้คิดเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเป้าหมายใหญ่ที่ตั้งไว้ครั้งแรกประสบความสำเร็จ การที่เราประสบความสำเร็จครั้งละน้อยๆ แต่หลายครั้ง ไม่แน่ว่าผลรวมของความสำเร็จหลายครั้งรวมกันอาจจะมีมากกว่าหรือดีกว่าความ สำเร็จของคนที่ทำครั้งเดียวแล้วประสบความสำเร็จเลยก็ได้ ตัวอย่างเช่น สมจิตร จงจอหอ นักมวยเหรียญทองโอลิมปิกที่สะสมความสำเร็จในการไปชกมวยโอลิมปิกยาวนานถึง 12 ปี ผลพวงของความสำเร็จที่ละเล็กทีละน้อยที่สะสมไว้ได้ช่วยให้สมจิตรมีโอกาสได้ เงินรางวัลมากกว่านักชกที่เคยได้เหรียญทองโอลิมปิกก่อนหน้านี้ มีชื่อเสียงมากกว่าและมีโอกาสใช้เงินไปนานกว่าคนที่ประสบความสำเร็จไปก่อน หน้านี้ ไม่แน่ว่าถ้าสมจิตรได้เหรียญทองโอลิมปิกตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปชกโอลิมปิก ป่านนี้เขาอาจจะไม่มีเงินเหลืออยู่เลยก็ได้และอาจจะมีภูมิคุ้มกันชีวิตน้อย กว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันก็ได้
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงอาหารว่างทาง สมองให้ท่านผู้อ่านนำไปคิดต่อ อะไรที่เป็นประโยชน์ก็นำไปใช้ อะไรที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองก็อาจจะส่งข้อมูลนี้ต่อไปให้ผู้อื่น เพราะอาจจะเป็นประโยชน์ต่อชีวิตอื่นบ้างก็ได้ไม่มากก็น้อย สุดท้ายนี้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านผู้อ่านทุกคนคงจะมีชีวิตที่ประสบแต่ความสำเร็จตลอด เวลาและตลอดไป

เทคนิคสู้ไข้หวัดใหญ่ สำหรับคนทุกช่วงวัย

.ในช่วงที่ไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ 2009 กำลังแพร่ไปทั่วโลก เราพูดถึงวิธีป้องกันโรคหลากหลายวิธี แต่ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ใครสักคนอาจจามใส่เรา และแพร่โรคไข้หวัดใหญ่ และโรคติดเชื้ออื่นๆ ให้กับเราได้เสมอ คนเหล่านั้นอาจจะเป็นคนแปลกหน้าในลิฟต์ เพื่อนร่วมงานที่ไม่ยอมลาป่วย
การหลีกเลี่ยงจากคนที่มีความเสี่ยงจะแพร่เชื้อโรค หรือสถานที่เสี่ยงอาจเป็นวิธีการที่ดีในการป้องกันตนเอง แต่การสร้างภูมิต้านทานให้กับร่างกายต่างหากที่สำคัญที่สุดสำหรับการป้องกันโรคหวัด ไข้หวัดใหญ่ หรือเชื้อโรคต่างๆ
เมื่อเราอายุมากขึ้นระบบภูมิคุ้มกันจะอ่อนแอลงไปตามธรรมชาติ เราจึงมีคำแนะนำสำหรับคนในวัยต่างๆ เพื่อเตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับโรคติดเชื้อ และเชื้อโรคที่กำลังคุกคามโลก
คนวัย 30
ลดน้ำตาล และแอลกอฮอล์
วัย 30 ปีเป็นช่วงชีวิตการทำงาน การสร้างครอบครัว คนวัยนี้ยังมีสังคมมากขึ้น ทั้งอาหารว่างในงานสัมมนา สังสรรค์กับเพื่อนในวันสุดสัปดาห์ วิถีชีวิตเหล่านี้ล้วนทำลายระบบภูมิคุ้มกัน มีผลการศึกษาว่า เพียงได้รับน้ำตาลจากน้ำอัดลมเพียง 1 กระป๋อง สามารถทำให่ระบบภูมิคุ้มกันลดประสิทธิภาพลงไปได้ถึง 30 % เป็นเวลาตั้งแต่ 3 ชั่วโมงขึ้นไป
โดยน้ำตาลทำให้เซลล์ระบบภูมิคุ้มกันบางเซลล์หยุดทำงาน และทำลายความสามารถในการปกป้องและทำลายเชื้อแบคทีเรีย ส่วนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพียงไม่กี่แก้วต่อสัปดาห์จะทำให้จำนวนเซลล์ระบบภูมิคุ้มกันที่ร่างกายสร้างไว้ลดลงไป
นอกจากลดปริมาณน้ำตาล และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้ว คนวัยนี้ควรเพิ่มการรับประทานอาหารที่มีไฟเบอร์ให้มากขึ้น เช่น อาหารจำพวกข้าวโอ๊ต ขนมปังโฮลวีท แอปเปิล และแบคทีเรียชนิดดีจากโยเกิร์ตก็สามารถช่วยให้ร่างกายแข็งแรงเพื่อต่อสู้กับเชื้อไวรัส และแบคทีเรียชนิดต่างๆ ได้
พยายามเริ่มต้นวันใหม่ด้วยอาหารที่มีไฟเบอร์สูง จำพวกซีเรียล หรือจมูกข้าวโพดผสมผสานอยู่ในมื้อเช้า อาหารเหล่านี้ช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันดีขึ้น และอายุยืนยาว
ออกกำลังกายอย่างชาญฉลาด
การออกกำลังกายที่หนักเกินไปอาจทำให้ระบบภูมิคุ้มกันทำงานได้ช้าลง แต่มีผลการศึกษาที่แสดงว่า การออกกำลังกายที่ได้ออกแรงอย่างเหมาะสมช่วยให้เซลล์ภูมิคุ้มกันเคลื่อนไหวในกระแสเลือดได้อย่างอิสระ และตรวจจับเชื้อเบคทีเรียหรือไวรัสได้ดีขึ้น โดยการออกกำลังกายเบาๆ เช่น แอโรบิค วิ่ง หรือเดินประมาณ 20 นาที และออกกำลังกายที่ต้องใช้แรงมากๆ อีก 15-20 นาที จะช่วยพัฒนาระบบภูมิคุ้มกันได้ดี หรือจะฝึกโยคะ 3 ครั้งต่อสัปดาห์ ซึ่งช่วยผ่อนคลายจุดตึงเครียดต่างๆ ในร่างกายก็ช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันดีขึ้นได้เช่นกัน
วัย 40 ปี
เข้านอนให้เร็วขึ้น
คนวัยนี้ควรพยายามเข้านอนให้เร็วขึ้น พยายามทำให้ช่วงเวลาก่อนเข้านอนเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายเพื่อให้นอนหลับได้สนิท การนอนหลับช่วยช่อมแซมระบบภูมิคุ้มกันที่สึกหรอ และช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ หรือแม้แต่การงีบหลับก็ช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันทำงานดีขึ้นได้ เพราะเมื่อรู้สึกเหนื่อยล้า นั่นแสดงว่าร่างกายส่งสัญญาณเตือนเราแล้วว่าต้องการการพักผ่อนเพื่อชาร์จพลังงานให้กลับมาสดชื่นอีกครั้ง
หาวิธีผ่อนคลายอย่างแท้จริง
การหาเวลาผ่อนคลายร่างกายและจิตใจอย่างแท้จริงจะช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันของเราต่อสู้กับไข้หวัดใหญ่ หรือเชื้อโรคอื่นๆ ได้ดีขึ้น เพราะความเครียดเรื้อรัง ไม่ว่าจากชีวิตประจำวันอันยุ่งเหยิง หรือจากหน้าที่การงานทำให้ระบบภูมิคุ้มกันทำงานได้เชื่องช้าลง เมื่อเชื้อโรค หรือเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่เข้าสู่ร่างกาย ระบบภูมิคุ้มกันจะไม่สามารถทำหน้าที่ต่อต้านเชื้อโรคได้อย่างทันท่วงที
ผู้เชี่ยวชาญแนะนำว่า การทำสมาธิเป็นวิธีที่ช่วยให้ร่างกายผ่อนคลายจากความเครียดได้ดีที่สุดวิธีหนึ่งวัย 50 ปี ขึ้นไปเพิ่มพลังให้ภูมิคุ้มกัน
ในวัย 50 ปี
ความเสี่ยงต่อโรคต่างๆ ก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อเติมพลังให้กับระบบภูมิคุ้มกัน คนที่อยู่ในวัย 50 ปีขึ้นไปควรรับประทานผักและผลไม้ที่มีสารแอนตี้ออกซิแดนท์ เช่น แครอท ส้ม แอปเปิล และผักใบเขียวให้มากขึ้น
ผลการวิจัยจากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเบิร์คเล่ย์ แนะนำว่า บร็อกโคลี และผักจำพวกกระหล่ำปลีช่วยกระตุ้นระบบภูมิคุ้มกันได้ดีมาก เพราะว่าในบร็อกโคลี และกระหล่ำปลีมีสารต้านมะเร็งตัวสำคัญผสมอยู่ตามหาความฝันอีกครั้ง
ผลการวิจัยจาก มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแองเจลีส เผยว่า การหันกลับไปทบทวนเกี่ยวกับความฝันที่ยังไม่เคยเป็นจริงจะทำให้เรามองเห็นความหมายของชีวิตได้ชัดเจนขึ้น และส่งผลต่อการเพิ่มจำนวนของเซลล์ระบบภูมิคุ้มกัน ในขณะที่นักวิจัยยังไม่แน่ใจว่าทำไมผลการศึกษาจึงออกมาเช่นนี้ แต่มีทฤษฎีหนึ่งแนะนำว่า การรู้ว่าตัวเองต้องการทำสิ่งใดช่วยให้ระบบภูมิคุ้มกันไม่ถูกทำลายจากความเครียดต่างๆ ในชีวิตประจำวัน
นอกจากนี้การเป็นอาสาสมัครทำงานสาธารณประโยชน์ในชุมชนยังช่วยเพิ่มพลังในการต่อต้านเชื้อโรคให้กับร่างกายได้ มีผลการศึกษาที่เผยว่า ผู้ที่ทำงานอาสาสมัครมีสุขภาพดีกว่า และอายุยืนยาวกว่าผู้ที่ไม่เคยทำงานอาสาสมัคร นั่นอาจเป็นเพราะการได้ทำประโยชน์ให้กับผู้อื่นเป็นอีกหนทางหนึ่งที่ช่วยลดความเครียดในชีวิตลงได้
หาความสุขจากชีวิตคู่
สำหรับคนในวัยเลขหลัก 5 นี้ ลูกๆ อาจออกจากบ้านไปเรียนหนังสือหรือมีครอบครัวออกเรือนไปหมดแล้ว ดังนั้นพ่อแม่จึงควรหันกลับมาหาความสุขจากชีวิตคู่ และมีเวลากุ๊กกิ๊กกันให้มากขึ้น นี่ไม่ใช่เรื่องพูดกันเล่นๆ แต่มีผลการศึกษาที่แสดงให้เห็นว่า ผู้ชายและผู้หญิงที่มีเพศสัมพันธ์กัน 1-2 ครั้งต่อสัปดาห์นั้นมีระบบภูมิคุ้มกันที่มีประสิทธิภาพในการต่อต้านไข้หวัด และไข้หวัดใหญ่ได้เพิ่มขึ้นถึง 30%

Kho Chang

Ko Chang (เกาะช้าง) ou Koh Chang est la troisième plus grande île de la Thaïlande, située dans le Golfe de Thaïlande, sur la côte est à 310 km de Bangkok, près de la frontière du Cambodge dans la province de Trat. Le nom signifie l'ile de l'éléphant. C’est une île montagneuse avec plusieurs cascades. Elle fait partie du parc national de Mu Ko Chang.
Pendant la Seconde Guerre mondiale, Ko Chang a été la scène d’une bataille navale entre la marine royale thaïe et une flotte de la France de Vichy. La Thaïlande a été décisivement battue.
Jusqu'au milieu des années 1980 les constructions sur île n’était pas développées mais le tourisme a augmenté significativement depuis lors. L'île accueille maintenant 75 000 visiteurs annuellement, dont environ la moitié est thaïlandais.
Géographie
L’île présente une longueur de 30 kilomètres et une largeur de 14 kilomètres. La surface totale du parc national marin est de 650 kilomètres carrés dont 70% d'eau. L’intérieur de l’île est montagneux et couvert de forêt tropicale. La colline la plus élevée s’appelle Kao Salak Phet, et est à 743 mètres au dessus du niveau de la mer. Autour de la côte de l’île s'étendent plusieurs plages sablonneuses près desquelles on trouve beaucoup de complexe hoteliers.
Le Hat Sai Khao,le Hat Kai Mook et Le Hat Ta Nam (la côte occidentale) attirent les touristes. Au sud, il y a un village nommée "Laem Bang Bao". Beaucoup de bâtiments sont décorés en bois d'échasse.
Administration
L'île forme une zone-secondaire (le Roi Amphoe), formée en 1994 au moment où elle a été séparé de la zone de Laem Ngop, dans la province de Trat. La zone est subdivisée en deux communes (tambon), et encore subdivisée en 9 villages (muban). Cependant,il n'y a aucun secteur municipal (thesaban).
Parc national
En 1982, Ko Chang et les autres petites îles qui l'entoure dont 85% fait partie du parc national a été conservées comme parc national marin. La plupart de la surface à l'intérieur de l'île est occupée par la forêt tropicale. Des récifs de corail voisins sont également contenus dans ce parc.
Notes et références
Voir page 10 in Frommer's Thailand, Charles Agar, John Wiley and Sons, 2004
Articles connexes

Bataille de Koh Chang - bataille navale entre la France de Vichy et la Thailande en 1940-41

Panda géant

Le Panda géant (熊貓 en pinyin :熊 xióng « ours »; 貓 māo « chat »), Ailuropoda melanoleuca (« pied-de-chat noir et blanc »), est un mammifère habituellement classé dans la famille de l'ours (Ursidae), indigène dans la Chine centrale. Il ne vit que dans le centre de la Chine, dans des régions montagneuses recouvertes de forêts d'altitude, comme le Sichuan et le Tibet, entre 1 800 et 3 400 mètres. Une région difficile d'accès aux Européens avant le milieu du XIXe siècle, ce qui explique sa description tardive en Occident.
Morphologiquement, son nom chinois est « chat-ours »[1]. En tibétain son nom est byi-la dom (chat-ours). Le nom latin scientifique du Panda géant est Ailuropoda melanoleuca, melanoleuca signifiant « noir-blanc ».
On le lie également au Panda rouge, mais le nom commun semble dériver de leur alimentation. Jusqu'à ce que sa relation avec le Panda rouge ait été découverte en 1901, le Panda géant était connu sous le nom de « parti-coloured bear ».
La classification taxonomique précise du panda a longtemps été discutée ; certains le considèrent plus étroitement lié aux ratons laveurs (Procyonidae) qu'aux ours, avec lesquels il a pourtant 90 % de patrimoine génétique commun.
L'espèce Ailuropoda melanoleuca ne contient qu'une seule sous-espèce, Ailuropoda melanoleuca qinlingensis , le Panda de Qinling

Historique
Des textes chinois du XIIe et du VIIe siècle av. J.-C. en font mention[réf. nécessaire]. Un livre ancien de géographie le décrit comme “un animal noir et blanc qui ressemble à un ours et se nourrit de cuivre et de fer”, cela à cause de la réputation qu’il avait de lécher et de mordiller les ustensiles de cuisine dans les villages.
Le missionnaire français Armand David (1826-1900) l'a fait connaître la première fois en Occident en 1869.

Reproduction

Les pandas atteignent une maturité sexuelle entre 5 ans et demi et 6 ans. La durée de la gestation est d'environ 112 à 163 jours (137,50 jours en moyenne). La mère peut donner naissance à un ou deux petits, rarement trois, avec une moyenne de 1,7 petits par portée[3]. Cependant, celle-ci ne s'occupe que d'un seul petit et les autres meurent rapidement, peut-être parce que l'énergie nécessaire pour élever les deux est trop élevée mais le débat n'est pas clos sur cette question. En captivité, pour éviter cette perte, des chercheurs américains font actuellement des études sur le fait d'alterner les petits, ainsi, la mère s'occupe des deux petits sans s'en rendre compte. À sa naissance, le petit pèse à peine entre 85 et 140 grammes (110 grammes en moyenne)[3] et est élevé uniquement par sa mère. Après environ 46 semaines, le petit est totalement sevré et il peut se débrouiller seul à environ 18 mois[3]. Les pandas géants sont solitaires. Ils vivent dans les montagnes de la Chine et de l'Himalaya.
Ayant une fécondité naturellement faible, ils ont aussi beaucoup de difficultés à se reproduire en captivité. Le mâle, avec sa nourriture à portée de main, prend l'habitude de ne pas faire d'efforts, même pour se reproduire… Des problèmes psychologiques renforcent ce phénomène. Au Centre de recherche sur la reproduction des pandas géants à Chengdu (Chine), seulement 10 % d'entre eux s'accouplent. Et seulement 30 % des femelles prises font des petits. Afin de sauvegarder cette espèce menacée, les zoos et les centres d'élevage ont souvent recours à l'insémination artificielle. Les premiers succès de cette technique ont été obtenus au zoo de Pékin dès 1978.

La pomme

La pomme est le fruit du pommier et plus particulièrement du pommier domestique, arbre fruitier largement cultivé. L'étude de la culture des pommes constitue une partie de la pomologie, la pomologie englobant tous les fruits à pépins. La pomme est comestible et a un goût sucré ou acidulé selon les variétés.
Généralement, on distingue trois types de pommes alimentaires : les pommes à cidre, les pommes de table ou pommes à couteau et les pommes à cuire qui appartiennent à un des deux premiers types mais supportent bien la cuisson. Ces trois types sont issus de l'espèce Malus pumila qui compte plus de 20 000 variétés à travers le monde.
Plusieurs boissons sont élaborées à base de pommes, en particulier le jus de pomme sans fermentation, sucré et non alcoolisé, et le cidre produit à partir de la fermentation de ce jus.

Histoire

La pomme que nous consommons aujourd'hui est une descendante de l'espèce

Malus sieversii consommée par l'homme depuis le néolithique sur les plateaux d'Asie centrale (la région d'Almaty au Kazakhstan en revendique son origine). Il y a 3 000 ans, elle était déjà consommée par les Chinois. Elle arriva par la route de la soie chez les Arabes, les Grecs et les Romains. Pline l'Ancien en répertoriera plus tard environ 100 variétés. Aujourd'hui, il existerait plus de 20 000 variétés, dont 7 000 sont cultivées à travers le monde.
Au Moyen Âge, les monastères et les couvents ont joué un rôle important dans le développement de sa culture.
Jadis, on utilisait les vertus thérapeutiques de la pomme qui entrait dans la confection d'onguents, pour indice : le mot « pommade » vient du mot « pomme ».

Médicament

Les pommes contiennent divers composés qui les protègent contre les

virus, les bactéries et les moisissures. En mangeant des pommes, l'être humain tire profit de ces biomolécules, comme la quercétine, qui s'avère efficace sur le cerveau des rats.
Une étude transpose aux êtres humains les résultats obtenus avec les rats de laboratoire : la consommation quotidienne d'une pomme réduirait le risque de maladie d'Alzheimeret celle de Parkinson.
Une autre étude publiée dans la revue Thoraxsuggère aujourd’hui que les mères qui mangent régulièrement des pommes (4 par semaine) alors qu’elles sont enceintes ont moins de risques que les autres de mettre au monde un enfant asthmatique.
Un vieux dicton canadien[réf. nécessaire] dit: « One apple a day keeps the doctor away » (« Une pomme par jour éloigne le docteur pour toujours »)

5 มิถุนายน วันสิ่งแวดล้อมโลก

ในวันที่ 5 มิถุนายน ของทุกปีนั้น เป็นวันสิ่งแวดล้อมโลก ซึ่งเป็นวันที่เราควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อสภาพแวดล้อมของเราที่ย่ำแย่ลงทุกวัน สังเกตได้จากปรากฏการณ์ต่างๆ ทั้งหิมะขั้วโลกเหนือละลาย น้ำท่วม แผ่นดินไหว หรืออากาศร้อนขึ้น ซึ่งผลเหล่านี้ล้วนมาจากการมนุษย์ที่เป็นคนทำลายธรรมชาติ ทำลายสิ่งแวดล้อมดีๆ นั่นเอง ทำให้หน่วยงานของโลกจัดตั้งวันสิ่งแวดล้อมโลกขึ้น
สำหรับจุดเริ่มต้นของวันสิ่งแวดล้อมโลก หรือ World Environment Day นั้นจัดทำขึ้นเพื่อให้เกิดความตื่นตัวในด้านวิกฤตการณ์สิ่งแวดล้อมขึ้นทั่วโลก จึงมีมติให้จัดประชุมใหญ่ที่กรุงสตอกโฮลม์ ระหว่างวันที่ 5-16 มิถุนายน พ.ศ. 2515 ที่มีรัฐบาลของสวีเดนเป็นเจ้าภาพ โดยเรียกการประชุมนี้ว่า "การประชุมสหประชาชาติเรื่องสิ่งแวดล้อมของมนุษย์" หรือ "UN Conference on the Human Environment" ซึ่งมีผู้เข้าร่วมประชุมกว่า 1,200 คน จาก 113 ประเทศ รวมถึงมีผู้สังเกตการณ์อีกกว่า 1,500 คน จากหน่วยงานของรัฐ องค์การสหประชาชาติ และสื่อมวลชนแขนงต่างๆ
ทั้งนี้เพื่อร่วมกันหาหนทางแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมที่ประเทศต่างๆ กำลังเผชิญอยู่ ซึ่งผลจากการประชุมครั้งนั้นได้มีข้อตกลงร่วมกันหลายอย่าง เช่น การจัดตั้งโครงการสิ่งแวดล้อมแห่งสหประชาชาติ (UNEP: United Nations Environment Programme) ที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่กรุงไนโรบี ประเทศเคนยา และรัฐบาลประเทศต่างๆ ก็ได้รับข้อตกลงจากการประชุมคราวนั้นไปจัดตั้งหน่วยงานด้านสิ่งแวดล้อมขึ้นในประเทศของตน ดังนั้นเพื่อเป็นการระลึกถึงจุดเริ่มต้นของการร่วมมือจากหลากหลายชาติในด้านสิ่งแวดล้อม องค์การสหประชาชาติจึงได้ประกาศให้วันที่ 5 มิถุนายน ของทุกปีเป็นวันสิ่งแวดล้อมโลก

คุณคือพลัง ช่วยหยุดยั้งภาวะโลกร้อน (Your Planet Needs You - Unite to Combat Climate Change)